vrijdag 30 januari 2009

Beeldmateriaal

http://www.ipernity.com/home/84921

zondag 18 januari 2009

De site van Dorien en Jeroom

http://studiodusty.aroundtheglobe.be --> Ook leuk en dat blijft nog effe verderduren

zaterdag 17 januari 2009

De laatste dagen Kinshasa 16-17/01

Vrijdagochtend 16/01, feestdag in Congo want exact 7 jaar geleden werd vader Kabilla vermoord. Niet dat wij daar veel van merken. Hoewel, daags voordien is er op 50meter van onze woonst geschoten. Geldwisselaars zijn overvallen en eentje daarvan heeft daarbij een kogel in zijn arm gekregen. Gelukkig maar dat we toen nog op de terugweg van Kikwit waren.
Vrijdagvoormiddag staat het uitgestelde bezoek aan de bonobo’s op het programma. Maar helaas, bij aankomst barst een stevig onweer los, zodat we gedoemd zijn om ons op een terrasje naast mini-watervallen te installeren en veel te dure pinten te drinken. Aangezien het blijft regenen en het ondertussen al bijna middag is, nemen we de jeep richting gezellig restaurantje. Tegen 14u klaart het uiteindelijk toch op en keren we terug naar het park. Best wel fijn om de aapjes in hun volle glorie van dichtbij te zien. Een tweetal uurtjes later zijn we rond en willen we terug richting thuisbasis vertrekken. Door de aanhoudende felle regen in de voormiddag heeft er zich echter een camion compleet vastgereden en deze verspert de hele weg. Dan maar opnieuw pinten gaan drinken op het terrasje. Het strandje naast de rivier is inmiddels een plek vol bruisende jeugd die zich kostelijk amuseren met een sjotteke, een frisbeeke int water en danskes op’t strand. De lokale gavers met paradijslijke palmbomen zeg maar.
Na een goed uur wachten hebben lokals een bypass door de brousse gemaakt en lijkt het erop dat we kunnen vertrekken. Niets is minder waar, aan het einde van de bypass heeft een bus zich vastgereden en daar is ook geen doorkomen meer aan. Alles muurvast. Uiteindelijk komt een tweede vrachtwagen tehulp en trekt de eerste er achterwaarts uit. Na nog ellenlange discussies en vele wegversperringen van voertuigen die toch nog willen proberen als eerste door te geraken maar ook vastrijden kunnen we tegen 19u30 eindelijk vertrekken.
Wat een chill dagje beloofde te worden, werd uiteindelijk nog een heus avontuur dat enkel in de Congo mogelijk is.

Zaterdag wordt dan maar de échte rustdag. Maarten en Modest kuisen de jeep terwijl Gorik nog wat zaakjes voor de pa afhandeld. Nog een laatste cybercafé bezoekje om onze avonturen te posten en dan valies maken om spijtig genoeg weer huiswaarts te keren.

Wij hebben er een geweldige ervaring opzitten. Mercie aan alle volharders die al dan niet geboeid onze tekstjes gelezen hebben en tot héél binnenkort. Als alles meezit landen we zondag tegen een uur of 19 op Zaventem. Later op de avond denken we nog effe naar JK Vuilbak af te zakken.
Tot in den draai!

Terug naar Kin

Een beetje later dan geplant komen we weer in Kikwit aan, en we leggen een nieuw programma vast. Pay Kongila laten we vallen, de auto kan het niet meer aan. We bezoeken dan nog enkele gezondheidscentra, en de dag erna het ziekenhuis van Mosanga. Als derdegrootste ziekenhuis van het land stelt het nog altijd niet enorm veel voor, maar het lijkt het beste dat we gezien hebben. Het word geleidt door een man die we niet veel ouder dan 30 schatten, en gefinancierd door zusters. Ze geven ons de meest professionele indruk die we al gezien hebben. Toch zijn er nog heel veel dingen die ontbreken.
In Kikwit zelf stappen we een plaatselijk restaurantje binnen en we eten lekker voor een appel en een ei. We worden uitgenodigd door de simpathieke kokkin Mama Julie voor de dag erna. Ze maakt voor ons kip moambe en heel de straat komt dag zeggen. De dag erna was de prijs echter plots vervijfvoudigd en vraagt ze cadeautjes. Ze duikt de dag erna opeens op in het internetcafé in Kikwit om ons te spreken. Jammer dat (bijna) elk kontakt met de congolezen uiteindelijk op hetzelfde uitdraait. Soms na 1 dag pas, soms na 1 woord al. Ook al kunnen we het hen niet kwalijk nemen het is jammer. Als we cadeautjes geven aan iedereen die het ons vraagt waren we na 2 dagen blut geweest.
Na het ziekenhuis van Mosango zetten we onze tocht verder langs de nationale deux. Hoewel het er in het begin allesbehalve veelbelovend uitziet geraken we vrij vlot door de piste. We stoppen in een dorpje en spelen een voetbalmatch met de locals. Die staan weer heel de avond rond ons met ne man of 7 en een kadeeke of 75. De dag erna keren we terug, de politieagenten onderweg zijn vriendelijker en ook in Kinshasa komen we probleemloos terug toe, waar we genieten van ons lekker avondmaal en ons bedje. Jammer genoeg zit het er bijna op en we zetten ons schrap voor de laatste dagen uitbollen.

zaterdag 10 januari 2009

Djuma 08/01/2009

Donderdagochtend 7u30 eerste taak: Jeep laten repareren. We stappen tot bij de paters waar we hem de dag voordien al hebben achtergelaten en komen onderweg 2 agenten van de immigratiedienst tegen. We laten ze naar goede gewoonte onze pas overschrijven en onze ordre de mission van Memisa zien. Na half uurtje schrijfwerk zeggen ze dat we normaal 70dollar zouden moeten betalen. De curee die erbij komen zitten is, zegt dat het veel te veel is en dat we paterprijs (10 dollar) zouden kunnen betalen. Nee zeggen wij, wij betalen de Belgische prijs en weigeren een cent uit te geven. Ons visum geldt voor het hele land, we doen onze missie vrijwillig, we zijn er om hen te helpen en veel bla bla bla. Uiteindelijk zeggen we ook dat we onze naft en zo zelf moeten betalen en dat memisa ons daar niet in steunt aangezien we maar een klein en vrijwillig project doen en we niet willen dat ze daar veel geld voor ons insteken en bla bla bla, maar dat schiet bij de pater in het verkeerde keelgat wegens het opstellen van valse contracten. Na een stevige discussie, meer met hem dan met de agenten, gaat hij een boze brief naar memisa sturen. Maar bon, de boekhouder van het ziekenhuis, Serrafin, die ons de hele tijd zal vergezellen zegt dat het ziekenhuis het wel zal regelen en we kunnen na een uurtje toch gaan zonder iets te betalen. We zetten de mannen aan het werk om onze jeep te maken en gaan richting ziekenhuis.
Beetje gegeneerd omdat we weer lastig deden over geldzaken doen we ons verhaal ook aan de directeur uit de doeken, maar uiteindelijk kunnen we toch het ziekenhuis bezoeken.
Op elke dienst waar we komen worden we verzocht foto’s te nemen en Serrafin wringt er zich ook telkens wel ergens tussen.
Het ziekenhuis lijkt redelijk goed uitgerust te zijn. Ze hebben via Memisa en Artsen zonder Vakantie (naar Congolese norm) wel heel wat materiaal gekregen. Ook de farmacie is veel groter als de vorige die we zagen. Hiertegenover staat dan natuurlijk wel het prijskaartje. De speciale onderzoeken kosten wel redelijk wat geld en hier zijn de geneesmiddelen ook extra te betalen.
’s Middags steken we ons voor onze 15dollar per dag nog eens goed vol en in de namiddag gaan gorik en modest de jeep weer ophalen, terwijl maarten nog een persoonlijk onderhoud met de gestionnaire comptable heeft. Venten in dezelfde branche. Serrafin probeert een fonds los te wrikken om ondervoedde mensen te kunnen helpen, maar Maarten bedankt toch maar vriendelijk. In de namiddag krijgen we nog bezoek van de inlichtingendienst en de dienst toerisme. Het eerste kwartier heel norse venten omdat ze in het ziekenhuis lang op ons hebben zitten wachten en wij al vertrokken waren. Maar uiteindelijk noteren ze ook gewoon onze gegevens, zeggen ze dat we door hun komst zeker in veiligheid zijn en na 45 minuten druipen ze af, zonder ook maar 1 cent van ons te eisen.
’s Avonds opnieuw een semi-Westerse maaltijd die we binnen schrokken en nog een klein interviewke met de ziekenhuisdirecteur. Met de kindjes die zich rond onze villa verzameld hebben amuseren we ons nog een tijdje door ze al dansend te filmen en er spelletjes mee te spelen.

Terug naar Kikwit 9 en 10/1

Vrijdag 9/11

Het belooft opnieuw een stevige dag te worden want vandaag vatten we de terugtocht aan. Het begint echter onheilspellend wanneer we al om 5u smorgens gewekt worden door een hevig onweer en urendurende regen. Pas tegen 10 u kunnen we vertrekken en na een km, het dorp nog niet uit, steken we muurvast. Scheefgezakt op een uitgespoelde weg dreigen we omver te vallen. Met de hulp van een tiental locals en een massa kijklustigen raken we na een halfuur, onder luid aplaus, weer op weg. Aan de rivier aangekomen meldt de oversteekbootkapitein ons dat we niet overmogen zolang we niet bij de chef de poste encadrement geweest zijn, en die woont helemaal van boven aan het ziekenhuis. Modest en Gorik dus te voet terug. Mevrouw de chef nergens te vinden en ondertussen al vergezelt door Serafin gaan we naar het algemene staatshoofdkwartier. Daar zitten wat militairen en in een klein kamertje bij de politiechef zowaar mijnheer de verantwoordelijke van het toerisme en die van de immigratie. Alle lastigaards herenigt in 1 klein kamertje. Er ontstaat een hevige discussie tussen de 3 staatsdiensten over bevoegdheden en verantwoordelijkheden. De sfeer wordt ons iets te grimmig. De chef besluit met zen allen naar madame de hoofdverantwoordelijke te gaan. Serafin komt tijdens de wandeling melden dat het wel goed komt als we wat betalen maar we weigeren. De Mevrouw blijkt echter redelijk vriendelijk en we gaan met alle staatsdiensten in de living zitten. Ze beklaagt haar over het feit dat we haar niet bezocht hebben, dat ze van niks wist… De anderen wringen zich in allerlei bochten om excuses te zoeken waarom ze het niet konden melden. De sfeer wordt ronduit onnozel en er wordt gelachen en gezeverd. De ruzie van daarnet is vergeten en de strenge controleurs zijn flauwe moppentappers geworden. De staatsvertegenwoordiging zoals ze zichzelf graag noemen lijkt eerder een zootje ongeregeld. Lachend trekken we met samen naar de boot waar we na een gezamelijke foto uitgewoven worden.
Zo is het ondertussen ver 1u30 en wordt duidelijk dat we niet op 1 dag naar Kikwit kunnen terugrijden. De piste ligt er slechter bij en we rijden nog is vast. Gelukkig duurt het niet te lang maar als het om 4u terug begint te regenen besluiten we gastvrijheid te vragen in een dorpje. De chef laat even op zich wachten maar we mogen voor zijn huis staan. Het regent nog 2-3u pijpenstelen terwijl we onze eerste maaltijd zelf koken in de jeep. Daarna steekt de chef een kampvuur aan en zitten we met een massa kinderen en de belangrijkste mannen gezellig aan het vuur.

Zaterdag 10/11

De regen van de vorige avond heeft de piste nog meer toegetakeld. Na afscheid genomen te hebben van de dorps-chef en de ondertussen weer 30 toeschouwers trekken ze verder. Algauw blijkt dat het ene spoor van een wegje dient als afvoer voor het andere spoor, de zijkanten zijn steeds minstens een meter ingeslepen. We rijden zeker 3 keer volledig vast en op den duur lopen we al schuppend voor de wagen uit. Stevige bleinen op de buro-handjes zijn het gevolg.
Tegen de middag komen we toch aan op het memisa hoofdkwartier. Een Namiddagje chillen kan ook is deugd doen.

Kin - Kikwit - Djuma

Vertrek Kinshasa

Na een emotioneel afscheid van de familie Zelderloo vertrekken we richting Kikwit in het spoor van Dorien en Jeroom. De national deux is ooit volledig geasfalteerd geweest, momenteel is het een allegaartje van nieuw geasfalteerde weg, goudron cassee, en volledig vernielde moddertunnel. Gelukkig is het droog en is het een toffe weg om te doen, al hopen we dat het niet regent de dagen voor onze terugkomst. Met nipt te weinig benzine (gelukkig hadden Dorien en Jeroom nog een beetje) geraken we heelhuids in Kikwit. Onderweg brengen we de nacht in de jeep door bij een pater.
Bij Memisa worden we goed ontvangen. We krijgen een kamer, we overlopen het programma voor de komende dagen en krijgen lekker eten, weeral bij paters. De dag erna gaan we op bezoek naar een ziekenhuis in de buurt. We worden weeral heel goed ontvangen, krijgen eten en proberen zo professioneel mogelijk over te komen, of dit lukt laten we voorlopig in het midden. Het ziekenhuis is niet bijster goed voorzien, maar ze doen hun best, ook al stellen we ons vragen bij het psychiatrisch centrum. “Platspuiten” krijgt een mooie omschrijving maar de resultaten zouden heel goed zijn…
We gaan ook een “centre de sante” bekijken, dit is nog heel wat erger. Met echt bijna niets van middelen, de verpleger maakt zelf bedden, de operatietafel zijn enkele planken, en de bevallen vrouwen liggen met 2 op 1 “bed”, een betonnen blok met een matrasje op. Ze houden de prijzen laag, waardoor er meer volk komt dan in het ziekenhuis, maar de middelen zijn veel minder. Ze ontsmetten hun materiaal in een kom op een houtskoolvuurtje, en voeren operaties uit zonder handschoenen. Een beetje aangedaan keren we terug met onze chauffeur, die ons luid claxonerend en tegen een aanzienlijke snelheid terug naar huis brengt. De avond brengen we nog door met Dorien en Jeroom, en we gaan om tijd slapen om klaar te zijn voor de dag erna.
Dokter Bewa bezorgd ons een vat rooie diesel en een gids, en ‘s morgens om 9 uur met dokter Didier vertrekken we naar Djuma. De piste is weer heel wisselend. Het begin is in volle aanleg, hier en daar zijn groepjes sigarettenvragende arbeiders bezig met geel zand te verspreiden en plat te stampen in de weg. In navolging van onze voorgangers rijden we gewoon door hun werk door. Later gaat de weg over in een wirwar van zandwegjes waarvan een deel al begroeid is met planten. Onderweg passeren we vele kleine dorpjes.
Op het einde gaat de weg over in iets minder begaanbare piste, de helft van de tijd hangen we 45¨graden scheef en soms moeten we over uitgespoelde geulen van een meter diep. Gelukkig is het droog en we geraken we veilig in een stuk in Djuma, denken we…De bak nemen is trouwens best een leuke ervaring.
Toegekomen krijgen we een huisje aangewezen en 2 maaltijden op een paar uur tijd. Ookal benadrukken we dat we in de auto kunnen slapen en koken worden we verzocht om toch in het huis te slapen. Dit lever teen pijnlijke discussie op over geld, die we stillaan beu worden. We krijgen uiteindelijk de kamer gratis maar het eten moeten we betalen. Buiten ons budget gerekend, maar naar westerse normen krijgen we lekker eten voor niet al te veel geld.
Een kleine controle van de auto baart ons veel meer zorgen. De ammortisseur van de auto is volledig geplooid en het chassis hangt weer uiteen. We gaan bij de paterkes, die hier gelukkig weeral voor alles de oplossing zijn, en we laten de auto daar tot de volgende dag.
We gaan nog een primus drinken met het personeel van het ziekenhuis, en gaan naar ons huisje, waar we slapen onder de geode zorgen van Papa Remy en Mama Lies.
Een vermoeiende maar leuke dag, en we kijken uit naar morgen, want dat beloofd ook nog wat te worden…