Terug naar Kikwit 9 en 10/1

Vrijdag 9/11

Het belooft opnieuw een stevige dag te worden want vandaag vatten we de terugtocht aan. Het begint echter onheilspellend wanneer we al om 5u smorgens gewekt worden door een hevig onweer en urendurende regen. Pas tegen 10 u kunnen we vertrekken en na een km, het dorp nog niet uit, steken we muurvast. Scheefgezakt op een uitgespoelde weg dreigen we omver te vallen. Met de hulp van een tiental locals en een massa kijklustigen raken we na een halfuur, onder luid aplaus, weer op weg. Aan de rivier aangekomen meldt de oversteekbootkapitein ons dat we niet overmogen zolang we niet bij de chef de poste encadrement geweest zijn, en die woont helemaal van boven aan het ziekenhuis. Modest en Gorik dus te voet terug. Mevrouw de chef nergens te vinden en ondertussen al vergezelt door Serafin gaan we naar het algemene staatshoofdkwartier. Daar zitten wat militairen en in een klein kamertje bij de politiechef zowaar mijnheer de verantwoordelijke van het toerisme en die van de immigratie. Alle lastigaards herenigt in 1 klein kamertje. Er ontstaat een hevige discussie tussen de 3 staatsdiensten over bevoegdheden en verantwoordelijkheden. De sfeer wordt ons iets te grimmig. De chef besluit met zen allen naar madame de hoofdverantwoordelijke te gaan. Serafin komt tijdens de wandeling melden dat het wel goed komt als we wat betalen maar we weigeren. De Mevrouw blijkt echter redelijk vriendelijk en we gaan met alle staatsdiensten in de living zitten. Ze beklaagt haar over het feit dat we haar niet bezocht hebben, dat ze van niks wist… De anderen wringen zich in allerlei bochten om excuses te zoeken waarom ze het niet konden melden. De sfeer wordt ronduit onnozel en er wordt gelachen en gezeverd. De ruzie van daarnet is vergeten en de strenge controleurs zijn flauwe moppentappers geworden. De staatsvertegenwoordiging zoals ze zichzelf graag noemen lijkt eerder een zootje ongeregeld. Lachend trekken we met samen naar de boot waar we na een gezamelijke foto uitgewoven worden.
Zo is het ondertussen ver 1u30 en wordt duidelijk dat we niet op 1 dag naar Kikwit kunnen terugrijden. De piste ligt er slechter bij en we rijden nog is vast. Gelukkig duurt het niet te lang maar als het om 4u terug begint te regenen besluiten we gastvrijheid te vragen in een dorpje. De chef laat even op zich wachten maar we mogen voor zijn huis staan. Het regent nog 2-3u pijpenstelen terwijl we onze eerste maaltijd zelf koken in de jeep. Daarna steekt de chef een kampvuur aan en zitten we met een massa kinderen en de belangrijkste mannen gezellig aan het vuur.

Zaterdag 10/11

De regen van de vorige avond heeft de piste nog meer toegetakeld. Na afscheid genomen te hebben van de dorps-chef en de ondertussen weer 30 toeschouwers trekken ze verder. Algauw blijkt dat het ene spoor van een wegje dient als afvoer voor het andere spoor, de zijkanten zijn steeds minstens een meter ingeslepen. We rijden zeker 3 keer volledig vast en op den duur lopen we al schuppend voor de wagen uit. Stevige bleinen op de buro-handjes zijn het gevolg.
Tegen de middag komen we toch aan op het memisa hoofdkwartier. Een Namiddagje chillen kan ook is deugd doen.