Donderdagochtend 7u30 eerste taak: Jeep laten repareren. We stappen tot bij de paters waar we hem de dag voordien al hebben achtergelaten en komen onderweg 2 agenten van de immigratiedienst tegen. We laten ze naar goede gewoonte onze pas overschrijven en onze ordre de mission van Memisa zien. Na half uurtje schrijfwerk zeggen ze dat we normaal 70dollar zouden moeten betalen. De curee die erbij komen zitten is, zegt dat het veel te veel is en dat we paterprijs (10 dollar) zouden kunnen betalen. Nee zeggen wij, wij betalen de Belgische prijs en weigeren een cent uit te geven. Ons visum geldt voor het hele land, we doen onze missie vrijwillig, we zijn er om hen te helpen en veel bla bla bla. Uiteindelijk zeggen we ook dat we onze naft en zo zelf moeten betalen en dat memisa ons daar niet in steunt aangezien we maar een klein en vrijwillig project doen en we niet willen dat ze daar veel geld voor ons insteken en bla bla bla, maar dat schiet bij de pater in het verkeerde keelgat wegens het opstellen van valse contracten. Na een stevige discussie, meer met hem dan met de agenten, gaat hij een boze brief naar memisa sturen. Maar bon, de boekhouder van het ziekenhuis, Serrafin, die ons de hele tijd zal vergezellen zegt dat het ziekenhuis het wel zal regelen en we kunnen na een uurtje toch gaan zonder iets te betalen. We zetten de mannen aan het werk om onze jeep te maken en gaan richting ziekenhuis.
Beetje gegeneerd omdat we weer lastig deden over geldzaken doen we ons verhaal ook aan de directeur uit de doeken, maar uiteindelijk kunnen we toch het ziekenhuis bezoeken.
Op elke dienst waar we komen worden we verzocht foto’s te nemen en Serrafin wringt er zich ook telkens wel ergens tussen.
Het ziekenhuis lijkt redelijk goed uitgerust te zijn. Ze hebben via Memisa en Artsen zonder Vakantie (naar Congolese norm) wel heel wat materiaal gekregen. Ook de farmacie is veel groter als de vorige die we zagen. Hiertegenover staat dan natuurlijk wel het prijskaartje. De speciale onderzoeken kosten wel redelijk wat geld en hier zijn de geneesmiddelen ook extra te betalen.
’s Middags steken we ons voor onze 15dollar per dag nog eens goed vol en in de namiddag gaan gorik en modest de jeep weer ophalen, terwijl maarten nog een persoonlijk onderhoud met de gestionnaire comptable heeft. Venten in dezelfde branche. Serrafin probeert een fonds los te wrikken om ondervoedde mensen te kunnen helpen, maar Maarten bedankt toch maar vriendelijk. In de namiddag krijgen we nog bezoek van de inlichtingendienst en de dienst toerisme. Het eerste kwartier heel norse venten omdat ze in het ziekenhuis lang op ons hebben zitten wachten en wij al vertrokken waren. Maar uiteindelijk noteren ze ook gewoon onze gegevens, zeggen ze dat we door hun komst zeker in veiligheid zijn en na 45 minuten druipen ze af, zonder ook maar 1 cent van ons te eisen.
’s Avonds opnieuw een semi-Westerse maaltijd die we binnen schrokken en nog een klein interviewke met de ziekenhuisdirecteur. Met de kindjes die zich rond onze villa verzameld hebben amuseren we ons nog een tijdje door ze al dansend te filmen en er spelletjes mee te spelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten