Terug naar Kin

Een beetje later dan geplant komen we weer in Kikwit aan, en we leggen een nieuw programma vast. Pay Kongila laten we vallen, de auto kan het niet meer aan. We bezoeken dan nog enkele gezondheidscentra, en de dag erna het ziekenhuis van Mosanga. Als derdegrootste ziekenhuis van het land stelt het nog altijd niet enorm veel voor, maar het lijkt het beste dat we gezien hebben. Het word geleidt door een man die we niet veel ouder dan 30 schatten, en gefinancierd door zusters. Ze geven ons de meest professionele indruk die we al gezien hebben. Toch zijn er nog heel veel dingen die ontbreken.
In Kikwit zelf stappen we een plaatselijk restaurantje binnen en we eten lekker voor een appel en een ei. We worden uitgenodigd door de simpathieke kokkin Mama Julie voor de dag erna. Ze maakt voor ons kip moambe en heel de straat komt dag zeggen. De dag erna was de prijs echter plots vervijfvoudigd en vraagt ze cadeautjes. Ze duikt de dag erna opeens op in het internetcafé in Kikwit om ons te spreken. Jammer dat (bijna) elk kontakt met de congolezen uiteindelijk op hetzelfde uitdraait. Soms na 1 dag pas, soms na 1 woord al. Ook al kunnen we het hen niet kwalijk nemen het is jammer. Als we cadeautjes geven aan iedereen die het ons vraagt waren we na 2 dagen blut geweest.
Na het ziekenhuis van Mosango zetten we onze tocht verder langs de nationale deux. Hoewel het er in het begin allesbehalve veelbelovend uitziet geraken we vrij vlot door de piste. We stoppen in een dorpje en spelen een voetbalmatch met de locals. Die staan weer heel de avond rond ons met ne man of 7 en een kadeeke of 75. De dag erna keren we terug, de politieagenten onderweg zijn vriendelijker en ook in Kinshasa komen we probleemloos terug toe, waar we genieten van ons lekker avondmaal en ons bedje. Jammer genoeg zit het er bijna op en we zetten ons schrap voor de laatste dagen uitbollen.