Kin - Kikwit - Djuma

Vertrek Kinshasa

Na een emotioneel afscheid van de familie Zelderloo vertrekken we richting Kikwit in het spoor van Dorien en Jeroom. De national deux is ooit volledig geasfalteerd geweest, momenteel is het een allegaartje van nieuw geasfalteerde weg, goudron cassee, en volledig vernielde moddertunnel. Gelukkig is het droog en is het een toffe weg om te doen, al hopen we dat het niet regent de dagen voor onze terugkomst. Met nipt te weinig benzine (gelukkig hadden Dorien en Jeroom nog een beetje) geraken we heelhuids in Kikwit. Onderweg brengen we de nacht in de jeep door bij een pater.
Bij Memisa worden we goed ontvangen. We krijgen een kamer, we overlopen het programma voor de komende dagen en krijgen lekker eten, weeral bij paters. De dag erna gaan we op bezoek naar een ziekenhuis in de buurt. We worden weeral heel goed ontvangen, krijgen eten en proberen zo professioneel mogelijk over te komen, of dit lukt laten we voorlopig in het midden. Het ziekenhuis is niet bijster goed voorzien, maar ze doen hun best, ook al stellen we ons vragen bij het psychiatrisch centrum. “Platspuiten” krijgt een mooie omschrijving maar de resultaten zouden heel goed zijn…
We gaan ook een “centre de sante” bekijken, dit is nog heel wat erger. Met echt bijna niets van middelen, de verpleger maakt zelf bedden, de operatietafel zijn enkele planken, en de bevallen vrouwen liggen met 2 op 1 “bed”, een betonnen blok met een matrasje op. Ze houden de prijzen laag, waardoor er meer volk komt dan in het ziekenhuis, maar de middelen zijn veel minder. Ze ontsmetten hun materiaal in een kom op een houtskoolvuurtje, en voeren operaties uit zonder handschoenen. Een beetje aangedaan keren we terug met onze chauffeur, die ons luid claxonerend en tegen een aanzienlijke snelheid terug naar huis brengt. De avond brengen we nog door met Dorien en Jeroom, en we gaan om tijd slapen om klaar te zijn voor de dag erna.
Dokter Bewa bezorgd ons een vat rooie diesel en een gids, en ‘s morgens om 9 uur met dokter Didier vertrekken we naar Djuma. De piste is weer heel wisselend. Het begin is in volle aanleg, hier en daar zijn groepjes sigarettenvragende arbeiders bezig met geel zand te verspreiden en plat te stampen in de weg. In navolging van onze voorgangers rijden we gewoon door hun werk door. Later gaat de weg over in een wirwar van zandwegjes waarvan een deel al begroeid is met planten. Onderweg passeren we vele kleine dorpjes.
Op het einde gaat de weg over in iets minder begaanbare piste, de helft van de tijd hangen we 45¨graden scheef en soms moeten we over uitgespoelde geulen van een meter diep. Gelukkig is het droog en we geraken we veilig in een stuk in Djuma, denken we…De bak nemen is trouwens best een leuke ervaring.
Toegekomen krijgen we een huisje aangewezen en 2 maaltijden op een paar uur tijd. Ookal benadrukken we dat we in de auto kunnen slapen en koken worden we verzocht om toch in het huis te slapen. Dit lever teen pijnlijke discussie op over geld, die we stillaan beu worden. We krijgen uiteindelijk de kamer gratis maar het eten moeten we betalen. Buiten ons budget gerekend, maar naar westerse normen krijgen we lekker eten voor niet al te veel geld.
Een kleine controle van de auto baart ons veel meer zorgen. De ammortisseur van de auto is volledig geplooid en het chassis hangt weer uiteen. We gaan bij de paterkes, die hier gelukkig weeral voor alles de oplossing zijn, en we laten de auto daar tot de volgende dag.
We gaan nog een primus drinken met het personeel van het ziekenhuis, en gaan naar ons huisje, waar we slapen onder de geode zorgen van Papa Remy en Mama Lies.
Een vermoeiende maar leuke dag, en we kijken uit naar morgen, want dat beloofd ook nog wat te worden…