25/12

Na de velosafari waren we even uitgeteld. Iedereen vervelt, en Gorik en Maarten zijn ziek. Veilig onder de hoede van Mama Rebecca en Papa Isaac steken we niet veel meer uit.
38.5 koorts, en de oplossing: veeel eten, jullie eten niet genoeg, eet toch nog wat het zal snel overgaan. We zullen toch maar naar de dokter gaan. Die haalde de ergste vrees weg en we lieten de antibiotica zijn werk doen.
Terwijl Gorik in zijn bed ligt en Maarten op de pot zit houd Modest zich maar wat met de kadeeën bezig.
Zo komt ons vertrek uit Lubumbashi echter snel dichtbij, en we hebben nog niet de helft van ons program afgewerkt. Ok, de hemdjes komen in orde, behalve voor Gorik dan, die hierdoor in een zware depressie beland, waar hij de eerste 6 maand niet zal uitkomen.
Maar wat doen we met onze uitnodiging voor krinkel en ons bezoek aan de Kiro? Ons bezoek aan het straatkinderenproject van Pater Meert? Onze cadeautjes voor de gastfamilie van Sarah? Op de velosafari na drijgt ons verblijf in Katanga een zware flop te worden.
Er gebeurt hier vanalles, maar wij zijn er niet bij. De 26e vertrekken we terug, en aan dit tempo komt er van onze wilde plannen niet veel in huis. Wanhopig sturen we berichten naar Cezar, die niet overdreven happig is om ons te helpen.
Met kerstdag blijven we thuis. Mama Rebecca en Norseline maken ons met veel liefde een heus feestmaal klaar. Jacqueline en enkele gasten komen op bezoek, en de kindjes zien er beeldig uit in hun zondagse kostuum.
's Avonds gaan we zowaar met Norseline en Jefhthe een wandelingetje maken in plaats van met papa Isaac en ook Cezar laat weten klaar te zijn voor een afspraak de dag erna.
We gaan vroeg slapen want morgen wordt een lange dag en de zieken zijn nog steeds niet 100%