De hoofdstad van Congo is een provincie op zich en telt afhankelijk van de bronnen 5, 8 tot 10 miljoen inwoners. Ze strekt zich uit over vele heuvels en valleien en geeft zo een erg groene indruk. Enkele grote wegen zijn geasfalteerd. Hier zagen we de typische drukte, vuilnis en chaos, alle voertuigen, voetgangers, verkopers… kris kras door elkaar. Een (aanschuiftocht)tocht naar het centrum duurt minstens anderhalf uur. De zijstraatjes zijn meestal zandweggetjes waar weinig auto’s passeren. Iedereen leeft er op straat, er zijn tal van kraampjes voor vanalles en nog wat, barretjes spelen luide muziek en de gefrituurde kip of brochetjes op de bbq met piment doen ons de vegetarische principles opgeven. Het straatleven is druk maar gezellig. In plaats van tv en computer zitten ze hier buiten.
Waarschijnlijk omdat we zover van het centrum wonen is het mogelijk om vanuit een drukte van jewelste (de gemiddelde congolees lijkt bij wet verplicht te ROEPEN op straat) op enkele minute stappen en een steile afdalling tussen de huisjes later in een groene haast verlaten vallei uit te komen. Niks lijkt er nog op de grootstad van op de heuvel, het jklinkt mss vreemd maar er is nog veel plaats in Kinshasa. Tijdens dergelijke wandelingen worden we steeds vergezelt van Mundele-kreten van vooral kindjes, de mensen reopen ons na om iets te verkopen, gewoon om dag te zeggen of om een of andere mop in het lingala te roepen. Toch is iedereen vriendelijk en zelden echt opdringerig. Ondanks zijn reputatie als levensgevaarlijk voelen we ons overal veilig. Soms nogal onwennig maar toch veilig. Toch blijft het uitkijken, het incicentje met de politie omdat we een foto maakten en onze passages op Ndjili-airport bewijzen dat mannen in uniform niet echt te vertrouwen zijn, tenzij je ze kent of betaalt. Een klein verkeersongelukje op een kruispunt resulteert in een mum van tijd in minstens 100 man en 5 of 10 flikken voor wat duw-en trekwerk midden op straat. Veel peroep en getier dus wij maken ons uit de voeten. Freddie moest naar Congolese gewoonte natuurlijk ook eens dichterbij gaan kijken. Over het algemeen zijn ze heel vriendelijk en chill die congolezen, steeds te vinden voor babbel en wat moppen tappen, maar uit het niets schiet de vlam in de pan en wil ik er niet tussen staan.
Ondertussen zitten we in Lubumbashi, het verslagje hiervan volgt als modest nekeer de handen uit de mouwen steekt
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten